Gipuzkoako Urrezko Domina jaso du Jakin talde historikoak

Lurraldeko ikur nagusia eskaini zaie Joan Mari Torrealdai, Joseba Intxausti, Joxe Azurmendi eta Paulo Agirrebaltzategiri, kulturgintzan pentsamenduan eta euskara batuaren eremuetan egindako ekarpena aitortuz. 

Abenduaren 19an, euskal kulturgintza eta euskararen munduko lagun ezagun askoren aurrean, aukera izan nuen aitortzeko Joseba Intxausti, Joxe Azurmendi, Paulo Agirrebaltzategi eta Joan Mari Torrealdaik “euskal kultura modernitatearen bidean kokatzeko” sei hamarkadatan zehar egindako “lan eskerga”. Hemen nire hitzak.

___________________________

Jakin talde historikoari omen egiteko bildu gara gaur hemen. Gipuzkoako Urrezko Domina emanez egin nahi diogu gorazarre Jakin talde historikoari, eta haren izenean, Joseba Intxaustik, Joxe Azurmendik, Paulo Agirrebaltzategik eta Joan Mari Torrealdaik egindako ekarpen handia aitortu.

Pentsamenduan, kultur eragintzan, argitalpengintzan, euskal kulturan eta euskara batuaren eremuan egindako lana eta ekarpena aitortu nahi die Gipuzkoako Foru Aldundiak lau eragile eta pentsalari hauei. Azken sei hamarkadetan zehar lan eskerga egin duzuelako euskal kultura modernitatearen bidean kokatzeko, guztizko askatasun intelektualari inoiz uko egin gabe. Mendebaldeko zibilizazioaren balio aurrerakoien gainean proiektu sortzaile iraunkor eta ireki bat eratzeko ahalegin handia egin duzue; eta horrekin, euskal herri honentzat etorkizuna eraikitzen lanean jardun duzue.

Jakin markari begiratzen badiogu, «Jakin» hitzaren azpian hiru zentzu ageri direla esango nuke: herria, hizkuntza eta kultura.

Herria, hizkuntza, kultura. Hiru hitz horietan mamitzen da Jakin taldeak sorreratik-bertatik bere buruari ezarri zion izateko arrazoia eta erdiesteko helburua. Hiru hitz horien baturak jasotzen dute azken 62 urtetan egin duen lanaren muina.

Hiru hanka horietan zurkaiztu du Jakin-ek bere etxea, sinetsita euskal hiztunen komunitatearen geroa hiru eremu edo tasun horiek bermatuko zutela. Herria, hizkuntza eta kultura. Euskal hiztun komunitatearentzat lurralde bat, hizkuntza bat, nor izateko pentsamendu bat, bizialdi bat. Nazio kulturala eta nazio politikoa eskutik hartuta eraiki behar direla, alegia.

Jakinen ekarpena lau ataletan laburbil genezakeela uste dut:

  • bat, euskarak kultura behar du aurrera egingo badu;
  • bi, kultura horrek mo­derno, antidogmatiko eta irekia behar du izan, be­launaldi berriei transmitituko bazaie;
  • hiru, unibertsal izate­ko modu bakarra partikular izatea da;
  • eta lau, partikular izateko nork bere pentsamendu propioa garatu behar du eta mundua nork bere esperientziatik aztertzeko obligazioa du.

Nabarmena da jardunbide luze eta emankorreko taldea dela Jakin. Jakin-eko kideak sei hamarkadatan izan dira egile eta eragile, 1950eko hamarkadan hasi eta gaur arte. Garaian garaiko gure herriaren auziak eta kezkak nolako, Jakin taldearen erantzunak halako; eta, alderantziz ere neurri handi batean, garaian garaiko Jakin taldea nolako, gure herriaren auziak eta kezkak halako.

Orain ia hirurogei urte Jakin argira ekarri zutenek eta azken lau hamarkadetan gidatu dutenek, bide luzea egi­teaz gainera, proiektua sortu, hazi eta sendotzeaz gai­nera, Jakin ezinbesteko erreferentzia bilakatu dute eus­kal kulturaren esparruan. Lau Jakinkide historikoek militantzia-lan profesional eskerga egin dute euskal kultura dagoen lekura iristeko; eta hori ezagutzea nahitaezkoa da.

Jakin aldizkariaren orrialdeetan inprimatu dira azken 60 urteotan euskal kulturan sortu eta bilakatu diren auzi eta eztabai­da nagusiak: hizkuntzaren batasunaren beharra, kultur sorkuntzaren eta transmisioaren kezka, euskal hezkuntzaren eta curriculumaren urgentzia, abertzaletasunaren eta ezke­rraren arteko auzia, euskalduntasunaren definizio berria, nazio arazoen korapiloa hemen eta munduan, ekonomia ereduen talka, garapen paradigma berriak, eta gehia­go. Hori dena, mundu mailako eztabaida eta ekarpen ideologikoen argitan, eta pen­tsamendu kritiko, ireki eta eraikitzaile batetik abiatuta.

Jakin taldearen bide-orria luze bezain oparoa da. Jakin Taldea Arantzazun osatu zen 1960ko hamarkadan zehar, Jakinaldizkariaren zuzendaritzaz arduratzen zen bigarren belaunaldiaren inguruan. Joseba Intxaustik, Joxe Azurmendik eta Joan Mari Torrealdaik aldizkariaren zuzendaritza kolektiboan hartu zuten parte urte horietan, eta 1970eko hamarkadatik aurrera, Paulo Agirrebaltzategirekin batera, aldizkariaren aro berriaren gidaritza hartu zuten.

Talde horrek aldizkariak 1956an sortu zenetik zituen xedeak berretsi egin zituen. Alegia, euskara eta kultura uztartzea; euskara kultur joera, mugimendu eta alor guztietara zabaltzea; euskara kultur hizkuntza gisa trebatzea eta euskarari estatus kultural praktikoa aitortzea. Baina, batez ere, Jakinen modernizazio prozesua muturreraino eraman zuten, ikasle eta apaizgaien mundua (Arantzazu, hain zuzen ere) utziz eta hiritartzeeta laikotzeprozesua burutuz, gaien zein lankideen tipologiari dagokionez.

Baina Jakin taldea ez zen aldizkaria zuzendu eta kudeatzera mugatu. Talde horretako kideek azken bost hamarkada hauetan euskararen eta euskal kulturaren esparruetan egindako lana azpimarragarria da benetan, eta, hutsik egiteko beldurrik gabe esan genezake, denborak aurrera egin ahala, ekarpen horren itzala handitu besterik ez dela egin.

Euskararen esparruari dagokionez, euskararen batasun prozesuaren sustapenean izan zuten esku-hartzeaz hitz egin beharko genuke, lehenik.

1964ko Baionako biltzarretik hasi eta 1968ko Ermuko eta Arantzazuko biltzarretara arte, Jakin taldeak baldintzarik gabeko babes erabatekoa eskaini zion Euskaltzaindiari, batasunaren alde hartzen ari zen erabaki guztietan. 1960ko hamarkadako batasunaren aldeko apustu tinko horrek segida luzea izan zuen hurrengo urteetan ere. Ildo honetan, azken hamarkadatan euskararen alorrean abian jarri diren hainbat eta hainbat egitasmotan funtsezko parte-hartzea izan dute Jakinkideek.

Aipagarri da baita ere, euskalgintza ulertzeko, bizitzeko eta aldarrikatzeko modu jakin bat garatu duela Jakin taldeak: militantziaren eta profesionaltasunaren uztarketa eraginkorra, euskaltzaletasunaren hobespena, kulturaren autonomia proiektu ideologiko eta politikoekiko, taldearen independentzia, euskararen zeharkakotasunaren defentsa praktikoa… besteak beste.

Jakinkideek talde gisa funtzionatu dute beti, fenomeno bakarra izan da euskal kulturaren historian, elkarrekiko lotura ez dute sekula galdu. Abiapuntutik beretik idatzi gabeko hitzarmen baten gisakoa egon da, kanpoan ikasi eta intelektualki aberastekoa, ikas-esparru eta unibertsitate desberdinetan gainera, eta aire berri horiekin Euskal Herrira itzultzekoa. Horrela, Joseba Intxaustik historia ikasi zuen, Katalunian; Joxe Azurmendik filosofia, Alemanian; Paulo Agirrebaltzategik teologia, Italian; eta Joan Mari Torrealdaik soziologia, Frantzian.

Euskal Herrira itzulita, Jokin Zaitegi batek hainbeste amestu zuen Euskal Idazleen Etxea gauzatu zuten 1977tik aurrera Donostiako Ategorrietan.

1960ko edo 70eko hamarkadez geroztik Jakin taldearen balio bereizgarri eta erantsia izan da hori.

Egile gisa, 104 liburu, 428 liburu-zati eta ehunka artikulu idatzi dituzte lauren artean.

Taldean bai, baina banaka ere lan egin dute.

Joseba Intxausti segurarra 1958tik da Jakin-eko kide, eta lauzpabost urtetanaldizkariaren zuzendari izan da. Joseba Intxausti historialaritzaren ikuspuntutik hurbildu da, batik bat, kulturgintzaren alorrera: besteak beste, Euskal Herrialan entziklopedikoa zuzendu eta koordinatu zuen 1984-1985ean (Lankide Aurrezki Kutxak argitaratua, bi liburukitan); Ikastolen Artxibo Historikoaren proiektuaren zuzendari-sortzailea izan zen (Historia baten bila, 1990); eta Bidegileakbilduma ere zuzendu zuen. Ikertzaile lana, nagusiki, bi eremutara zuzendu du: euskararen historia soziala eta Euskal Herriko historia erlijiosoa. Aztergai horiei buruzko hainbat eta hainbat liburu eta artikulu ditu argitaratuak. Kulturaren Aldeko Euskal Fundazioko idazkari nagusia da, berori sortu zenetik, 1994tik.

2004az geroztik euskaltzain ohorezko da.

Joxe Azurmendizegamarra 1960tik da Jakinkide, eta pare bat urtetan aldizkariaren zuzendari izan da. 1997tik Jakin Irakurgaiak pentsamenduaren dibulgaziorako sailaren arduradun izan da. Joxe Azurmendi Elkar argitaletxearen sortzaileetako bat izan zen eta egun Elkar Fundazioaren Patronatuko kidea da.

Filosofiaren eta pentsamenduaren ikuspuntutik heldu dio euskal kulturaren azterketari. Azpimarratu behar da euskal kulturaren esparruan sona eta itzal ukaezina lortu duela saiakeragile gisa. Bere bizitzan argitaratutako liburu eta artikulu kontaezinetan, kulturarekin lotutako ia-ia gai guztiak jorratu dituela esan liteke: politika, historia, gizartea, hizkuntza, literatura, komunikazioa, artea, zientzia, teknologia.

EHUn Filosofia Modernoko katedraduna izan ondoren, gaur irakasle emeritua da.

2010etik euskaltzain ohorezko da.

Paulo Agirrebaltzategioñatiarra 1971tik da Jakinkide, eta lauzpabost urtetan Jakin Taldearen arduradun izan da. UZEIren fundatzaileetako bat da eta bertako Hiztegi taldeen koordinatzailea, lehen urteetan; Euskal Kulturaren Batzarraren sortzaileetakoa eta lehendakaria 10 bat urtez. 1990eko hamarkadan EUSENOR Entziklopedia egitasmoa diseinatu zuen eta bertako ikerketa eta garapen sailaren arduraduna izan zen. Liburu eta artikulu kopuru handia du argitaratua, kulturaren hainbat alorretan. Edizio-lanetan jardun da urte luzetan; Gandiagaren obra poetiko osoaren edizio historiko-kritikoa landu eta editatua du; azken urteotan Arantzazuko literatur historia aztertzen eta Arantzazuri buruzko olerki eta bertsoen bilduma lantzen jardun da: horren edizio historiko-kritikoa argitaratzear dauka, Arantzazu dut kantagaiizenburuaz, 10 liburukitan.

2014tik euskaltzain ohorezko da.

Joan Mari Torrealdaiforuarra 1963tik da Jakinkide; lehen aldian bospasei urte aldizkariaren zuzendari izan eta gero, 1977tik aurrera aldizkariaren zuzendari eta Jakin Taldearen arduraduna da, 40 urtetik gora. Gaur egun Jakin Fundazioaren lehendakaria da.Elkar argitaletxearen sortzaileetako bat izan zen eta egun Elkar Fundazioaren lehendakariordea da. Egunkaria Sortzen taldeko bozeramaileetakoa izan zen eta Euskaldunon Egunkaria-ko Administrazio Kontseiluko lehendakaria. Anaitasunahamabostekariaren zuzendari. Hainbat komunikabidetan kazetari eta kudeatzaile gisa egindako lanaz gainera, soziologian doktore izanik ikerketa lan zabala ere egin du, ikerketa eremu hauetan batik bat: euskararen eta euskarazko kultura idatziaren historia soziala; liburuaren mundua (alegia, euskaraz ekoitzitako liburuen katalogazio bibliografiko sistematikoa, euskarazko liburuaren ikerketa sozio-historikoak eta abar); euskarazko komunikabideak; eta liburu eta aldizkarien zentsuraren auzia frankismo garaian, besteak beste.

2007tik euskaltzain osoa da.

Soka ez da eten. Jakin, taldea izan da eta taldea izaten jarraitzen du. Transmisioa izan da Jakin-en obsesioetako bat, hizkuntza, kultura, herri sentimendua iraunarazi eta belaunaldi berriengana iristarazteko bideak irekitzea, esan bezala.

Hain zuzen ere, Jakin egitasmoaren beraren transmisioa egiten, eta egitasmoak bizialdi berri bat izan dezan oinarriak jartzen ere asmatu du. Jakin-ek etorkizuna eraikiz jarrai dezan, lau kide historikoek eskuzabaltasun ariketa bat eginez, belaunaldi gazteagoen esku utzi dute taldearen ardura, Jakin-ek jarrai dezan herria, hizkuntza eta kultura lantzen, plaza ireki eta eraikitzaile batean.

Honengatik guztiagatik, Joseba, Joxe, Paulo eta Joan Mari, ongi merezia duzue Gipuzkoako Urrezko Domina. Zorionak bihotz bihotzez.

Urbetz, la narrativa de la danza

Juan Antonio Urbeltz recibió el viernes la Medalla de Oro de Gipuzkoa 2015. Un merecido reconocimiento a una extensa y fructífera trayectoria, un camino imposible de recorrer sin la inestimable colaboración, apoyo y empuje de su mujer Marian Arregi. No cabe entender sus logros sin su constante apoyo y contribución.

Juan Antonio Urbeltz Navarro nació en Iruñea, en 1940, pero desde su infancia ha vivido en Donostia. Comenzó su andadura en el mundo de la danza en el grupo Goizaldi, hasta que en 1965 inició su proyecto en el grupo Argia, que ha venido desarrollando hasta nuestros días. Fueron momentos de participación en el proceso de acercamiento entre diferentes artistas y pensadores, congregados en torno a la figura de Jorge Oteiza, en la búsqueda de lo que se llamaría la Escuela Vasca de Arte Contemporáneo. Su objetivo de reparar la falta de conocimiento sobre el mundo de la danza le llevó a tejer una tupida red de relación con diversas y significativas personas de ayer y hoy.

La trayectoria de Urbeltz brilla en el plano teórico y de investigación. Entendida la danza como símbolos en movimiento, se hace necesario comprender el significado de tales símbolos, que constituyen el núcleo del lenguaje o código de la danza. En ellos descansará su obra creativa. Apoya sus nuevas creaciones sobre la base de este hilo dramático tejido de metáforas, rituales y símbolos. Sus creaciones no serán, por tanto, meros collages de coreografías y movimientos consecutivos, sino el resultado de un lenguaje artístico que cumple plenamente con su fin estético.

Pero no se trata solo de un folclorista que ha acumulado un impresionante conocimiento etnográfico, sino que su rigurosa metodología confiere legitimidad a sus conclusiones etnográficas. Para él, la danza no es una estética formal que se limita al ritmo y la acción de un grupo. Es evidente que la coreografía se convierte en drama por fuerza de la narración, y que el drama describe sucesos de nuestra historia cultural, en los cuales aparecen diferentes épocas de civilización, formas de socialización, creencias y ecos míticos.

La danza puede fosilizarse porque quizá sea entre todas las expresiones culturales la que tiene sus formas más ritualizadas, con el peligro de hacer que se olviden su sentido y contenidos simbólicos. Puede que se hayan conservado con sumo cuidado sus elementos formales, pero olvidada su sustancia, la danza se convierte en mero movimiento mecánico, ve coartada toda su riqueza.

Juan Antonio Urbeltz muestra que en ciertas danzas se olvidaron aquellas narraciones que les daban sentido, y que se ha desplazado su significado. Es por ello que hace arqueología de la danza tradicional, discerniendo el gesto e indagando en las narraciones que pueden perdurar en la memoria colectiva.

Va en búsqueda de aquel relato perdido que daba sentido a las expresiones corporales y las secuencias gestuales, los movimientos y el ritmo. Urbeltz se ha esforzado en descubrir el imaginario que subyacía en los rituales folclóricos, para recuperar su sentido y simbolismo originales. Entendida así la danza, se vuelve a poner en evidencia que la coreografía es con la narración como se hace drama que representa la vida.

La contribución cultural de Juan Antonio es haber aportado a la danza un estatus teórico, que la integra en el sistema de la antropología cultural de un modo de modo coherente. Juan Antonio se ha convertido así en un referente reconocido de la cultura vasca. Ha venido a ser un Magister generoso que, como antropólogo y etnógrafo, como folclorista y coreógrafo, revierte lo recibido, y lo hace en forma de una perspectiva de la cultura vasca contemplada desde la danza.

Esta ingente labor desarrollada a lo largo de los años ha estado sustentada en sólidos valores, que han ido emergiendo de diversas maneras. Juan Antonio Urbeltz ha comprendido y defendido el carácter político de la danza, su importante papel como herramienta poderosa de configuración de la personalidad como pueblo y de articulación de la comunidad. Arregi y Urbeltz acometieron su trabajo ubicando a la danza en el núcleo central de su proyecto personal y político.

 

Un trabajo desarrollado con rigor y honestidad basados en el conocimiento, que denota un claro compromiso con el pueblo y la sociedad. Una labor generosa, llevada a cabo en la conciencia de que actuaban al servicio del progreso de un pueblo. Y una trayectoria que denota liderazgo y visión, pues durante todos estos años han tenido la capacidad innegable de reunir en torno a sus proyectos a gente voluntariosa. 

En una perspectiva de futuro, gracias a la tarea dirigida por Juan Antonio Urbeltz y Marian Arregi durante largos años, la danza es hoy en día un patrimonio más valioso y vivo que nunca. Será una gran empresa la reflexión, procesamiento y elaboración de los cientos de danzas, pasos, coreografías, melodías, vestuarios y publicaciones de propuestas teóricas que han puesto en circulación. Profundizando en las bases y líneas implantadas por Marian Arregi y Juan Antonio Urbeltz, todos los dantzaris del País Vasco están llamados a participar en trabajos que den vida y alienten con continuidad a la danza vasca.